Planowane postarzanie produktów to określenie na politykę planowania lub projektowania produktu przez firmę, ze sztucznie skróconym okresem użytkowania. W jego wyniku zakupiony produkt stanie się przestarzały (niemodny, nie spełniający swojej funkcji) po pewnym, z góry określonym okresie czasu. Wiele produktów jest przede wszystkim pożądanych dla estetyki, czy dla podkreślenia prestiżu, a nie z przyczyn funkcjonalnych. Dobrym przykładem są tu niektóre sprzęty elektroniczne – producenci wypuszczają w regularnych odstępach czasu nieznacznie uaktualnione produkty i podkreślą ich wartość jako symbole statusu.

Produkty mogą być “postarzane” na różny sposób. Jednym z przykładów są modne w USA  jednorazowe aparaty fotograficzne. Innym sposobem jest takie projektowanie produktów, aby nie można ich było naprawić – poprzez różnorodne mechanizmy lub elementy konstrukcyjne konsument nie ma do dostępu do wnętrza produktu bez jego uszkodzenia, w efekcie czego jego naprawa jest niemożliwa lub nieopłacalna.

Planowane starzenie może także następować poprzez wprowadzanie systemowych zmian, które utrudniają dalsze użytkowanie przedmiotu. Typowym przykładem planowanego starzenia systemowego jest ograniczanie kompatybilności nowszych wersji oprogramowania ze starszymi urządzeniami.